در اوایل دهه 1970، بیشتر معلم های زبان از روشی به نام (audio-lingual method) استفاده می كردند. این سیستم براساس این تئوری كه یادگیری یک زبان مانند پرورش دادن یک عادت (developing a habit) است و بهترین روش برای انجام آن، تكرار كردن عبارت های از پیش تعیین شده (set phrases) به دفعات بسیار است، تعریف شده بود. برای همین هم، معلمان زبان با یک پرده بزرگ (screen)، یک پروژكتور و یک دستگاه ضبط و پخش نوار كاست (tape recorder) وارد كلاس می شدند. تصاویری از یک گربه، سگ، میمون و میز به دانش آموزان نشان می دادند. بعد از چندین ماه پیاپی، همه دانش آموزان كلاس یک صدا جمله هایی مانند زیر را با صدای بلند می خواندند (chanted) :
The cat is under the table.
The monkey is on the table.
The dog and the cat are next to the table.
بچه های تمام كلاس گوش می دادند و جمله ها را بدون حتی دیدن (یا فهمیدن) کلمات آن، تكرار می كردند. به نظر این سبک تدریس خیلی ناامیدكننده و گیج كننده است. بعدا روش grammar-translation دوباره آمد كه در آن، زمان و کارکرد گرامر را با ترجمه كردن داستانها و ترجمه كردن ادبیات كلاسیک یاد می گرفتیم. اشكالات این دو روش به وضوح زمانی مشخص میشد كه مثلا زبان آموز در سلف سرویس دانشگاه یا در یک كافه تریا قادر نبود به درستی منظورش را بفهماند یا معنی آگهی هایی كه این طرف و آن طرف برای اجاره خانه وجود داشت را درک کند. حتی بعد از چندین سال انگلیسی خواندن، فرد احساس می كرد beginner است و ممکن بود چند هفته اول مهاجرت یا تحصیل او در یک كشور انگلیسی زبان مانند کابوس برایش بگذرد.
